Фотографии сделаны в августе 1999 года  в смешанном лесу 10 км юго-западнее Обнинска 

Owocnik   Kapelusz 10 - 25(30) cm średnicy. Jasnobrązowy. U bardzo młodych okazów kulisty lub jajowaty, na długim trzonie, niepopękany i barwy czerwonawobrązowej; potem wypukły, następnie płasko, parasolowato, rozpostarty z garbkiem na szczycie. Od brzegu skórka popękany na duźe, grube włóknisto-wełnisto-strzępiaste, jasnobrązowoe łuski; środek gładki, ciemniejszy ku brzegom jaśniejszy białobrązowawy lub płowy; powierzchnia sucha.
  Blaszki białe (białawe). Miękkie i kruche. Szerokie (1-2 cm) i gęste; nieregularne. Wybrzuszone. Wolne, wyrażnie oddzielone od trzonu. Ostrze u starych okazów może być zbrązowiałe.
  Trzon (10)15 - 30(40) x 1-2(4) cm. Białawy. Drobne brązowawe łuseczki lub zygzakowaty wzór z porozrywanej skórki na jaśniejszym tle, młody jednolicie brunatny. Cylindryczny, bardzo długi, smukły. Pusty w środku. Podstawa bulwiasta (do 4 cm średnicy) obrośnięta białą grzybnią. Pierścień wyraźny, podwójny, grubobłoniasty (mocny), u góry białokosmkowy, u dołu brązowawy; przesuwalny.
  Miąższ biały delikatny, w kapeluszu u dojrzałych okazów watowaty. W trzonie zdrewniały, włóknisty, łykowaty. Niezmienny. Smak łagodny, orzechowy. Charakterystyczny intensywny słodkawo-aromatyczny przyjemny zapach.
Zarodniki   15-20 x 10-13 mim. Eliptyczne. Gładkie. Bezbarwne. Wysyp biały.
Występowanie
(HABITAT)		   Pospolity. Od (czerwca) lipca do listopada. Głównie w świetlistych lasach liściastych, rzadziej w iglastych. Na skraju lasu, na łąkach. Lubi miejsca trawiaste, ciepłe, gleby wapienne i lekkie. Owocniki w małych grupach lub pojedynczo.
IX3:99,98; X1:99,97; X2:97; X3:99,97; XI1:99;
Wartość   Jadalny. Bardzo smaczny. Jada się tylko kapelusze. Najlepiej panierować. Ma delikatny, specyficzny smak i słodkawy przyjemny zapach.
Uwagi
(REMARKS)		   Grzyb charakterystyczny i łatwy do rozpoznania. Od podobnych silnie trujących czubajeczek (Lepiota) np. czubajeczki szorstkiej (Lepiota aqutasquamosa) różni się wielkością i przesuwalnym pierścieniem.
  Bardzo podobna czubajka czerwieniejąca (Macrolepiota rhacodes) (na fotografii) wyróźnia się wyraźnie czerwieniejącym miąższem (zwłaszcza w trzonie) i brakiem zygzakowatego wzoru na trzonie i charakterystycznego słodkawego zapachu.
   Inne gatunki czubajek są rzadkie. Czubajka beżowa (Macrolepiota mastoidea). Smuklejsza. Ściśle przylegający, prawie nieprzesuwalny pierścień. Szpiczasty garbek na kapeluszu. Czubajka wyłuszczona (otarta) (Macrolepiota excoriata). Rzadka. Głównie poza lasem, na suchych łąkach, pastwiskach, trawnikach. Ciepłolubna. Trzon gładki, jednolicie zabarwiony. Jadalna.
  Lepiota promines. Osiąga te same rozmiary. Trzon bez prążków. Owocnik jaśniejszy.
Uwagi
(REMARKS)		   Podobno często mylony przez tych co nie odróżniają żaby od ropuchy z muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides) (fot.). Łatwiej już wg mnie pomylić je z b. trującymi niektórymi czubajeczkami, choć te są o wiele mniejsze. Czubajeczki nie posiadają typowego ruchomego pierścienia czubajek. Inni ignoranci dla których wszystko co ma "coś" na kapeluszu i jest mniej więcej brązowawe - to kania, mogą mylić ten gatunek z muchomorem plamistym (Amanita pantherina)
inne fotografie (ADDITIONAL PHOTOGRAPHS) * 991001-7 - wyrośnięty owocnik; w trawie, w dębinie (Quercus); 01.10.1999, Dolny Śląsk, okolice Obornik Śląskich [Copyright © 1999 by Marek Snowarski]
* 991001-21 - wyrośnięty owocnik; w dębinie (Quercus); 01.10.1999, Dolny Śląsk, okolice Obornik Śląskich [Copyright © 1999 by Marek Snowarski]
* r34mc3 - kapelusz, widok z góry, koncentrycznie ułożone łatki [Copyright © by Wojciech Hehn]
* 971011-12 - w trawie, w dębinie (Quercus); 11.10.1997, Dolny Śląsk, okolice Twardogóry [Copyright © 1997 by Marek Snowarski]
Literatura (REFERENCES) gatunek opisywany w każdym atlasie
W Internecie (LINKS) * Sommario funghi
* Kinoko_ya - Mushrooms and other fungi of Japan
* Petit guide des Champignons d'Ile de France
* Wild Mushrooms From Tokyo